اینتریونیورسال – هویت

  به نام خدا

اینتریونیورسال

1. هویت

تعریف هویت

در سایمنتولوژی، نحوه تظاهر، حضور و نحوه ایفای نقش هر جزیی در اکوسیستم، «رفتار» و نوع ایفای نقش آن، «شخصیت» و منظور و هدفمندی آن، «هویت» نامیده می شود. به عبارتی دیگر، شخصیت برنامه نرم افزاری است که هر جزء از اجزای عالم هستی، مطابق آن در صحنه اکوسیستم ظاهر شده و نقش منحصر به فردی را بازی می کند. چنین نقشی شخصیت آن عضو می باشد. اما «هویت»، منظور از ایفای آن نقش و جهت و هدفمندی آن را مشخص می کند و یا تعلق آن را به جهت و مسیر و مقصدی نشان می دهد.

شخصیت: نوع ایفای نقش

رفتار: نحوه ایفای نقش

هویت: هدفمندی و منظور از ایفای نقش و یا تعلق به چیزهایی که باعث شود تا چیزی از مجهول بودن خارج و شناخته شود.

برای مثال: یک آموزگار دارای شخصیتی اجتماعی است که نوع حضور او را در اجتماع نشان می دهد و به عنوان یک آموزگار دارای شخصیت مشخصی می باشد. نحوه ایفای نقش چنین شخصیتی در رفتار او که همانا تدریس باشد، تعریف می شود. اما منظور از چنین رفتار و حضور چنین شخصیتی با سواد شدن انسان ها و… می باشد. به عبارتی:

آموزگار: شخصیت

تدریس: رفتار

هدفمندی در جهت مبارزه با بی سوادی: هویت

به عبارتی:

«هویت» جزء جدا نشدنی هر مخلوقی در هستی، از جزء تا کل(کیهان) است. هیچ عضوی در هستی نمی تواند بدون داشتن هویت ذاتی وجود داشته باشد. زیرا، هر چیزی در خلقت، با وجود عامل دیگری معنا پیدا می کند و هیچ مخلوقی به خودی خود و به طور مستقل امکان حضور ندارد. بنابراین، حضور در چنین عرصه ای باعث شده تا داشتن هویت، الزامی باشد(هویتی که هر عضوی در هستی از آن برخوردار است هویتی ذاتی است و هویتی را که ایجاد کرده باشند و یا چیزی برای خودش ایجاد کرده باشد، هویتی اکتسابی محسوب می شود).

قانون های ارتباط، همبستگی، پیوستگی و… در خلقت همه چیز را به یکدیگر پیوند داده است. در دل هستی تدبیری نهفته تا همه چیز در اتصال و پیوند با همه چیز باشد و از این پیوند معنا و مفهومی ایجاد شده مبنی بر این که هر جزیی با وجود اجزای دیگر معنا پیدا می کند و سمت و سوی حرکت و هویتش قابل تعریف می گردد. به این ترتیب، عضو جدا و منفک، نمی تواند در خلقت وجود داشته باشد. خلقت یعنی یک تن واحده با بینهایت اجزایی که به یکدیگر متصل و جدا نشدنی هستند؛ یا به عبارتی دیگر، خلقت یعنی اتصال بینهایت اجزاء به یکدیگر. از این میان تعلق هر چیزی از مجموعه های کوچک تر به کلیتی بزرگتر و فراتر، برای آن چیز هویتی می آفریند که باعث ایجاد ارزش ویژه ای برای آن می شود. مانند شخصی که متعلق به یک خانواده است. این تعلق برای او هویتی به همراه می آورد که شخصی که خانواده ای ندارد، از آن برخوردار نیست(ارزش از مفاهیم اولیه است که جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد. انسان تنها موجودی است که «معنی» و «ارزش» را می فهمد و می تواند خالق آن ها باشد. به همه چیز معنا ببخشد و ارزش بیافریند یا از ارزش بیاندازد و…).  

«هویت»، جایگاه هر چیزی را در هستی تعیین و مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهد. قابلیت هویت سنجی و هویت بخشی، انسان را به موجودی استثنایی تبدیل نموده است. زیرا هویت مخلوقات با ارزش گذاری و توان قیاس و ارزش بخشی انسان تعیین می شود. به غیر از انسان هیچ موجودی از هویت خود آگاه نیست و نمی داند سمت و سوی حرکت و جایگاه او در هستی چیست. یعنی در اصل فقط انسان دارای مجموعه نرم افزارهایی است که او را قادر ساخته تا به دنبال فهم «هویت» باشد و به همین دلیل بخواهد مسیر زندگی خود را بسازد و آرمان گرا باشد، تا بلکه آن آرمان ها برایش هویتی متعالی به ارمغان بیاورد و از این طریق معنایی برای زندگی پیدا کند. حتی آن چه را که ادیان به عنوان ارزش های الهی معرفی می کنند که در حقیقت بنا به اعتقادات دینی، خداوند آن ها را تعیین کرده، باز هم قدرت تشخیص انسان به آن ها ارزش می دهد و یا آن ها را بی ارزش و خرافات معرفی می کند.

انواع هویت: انواع مشخصه های گوناگونی می توانند جزیی از هویت کلی انسان به حساب بیایند. مانند: هویت اسمی، هویت فردی، هویت خانوادگی، هویت قومی، هویت نژادی، هویت ملی، هویت مجازی و… از این میان برای مثال، هویت ملی(ناسیونال) که تعیین کننده ملیت هر کسی است؛ یکی از مهمترین معیارهای هویتی در جوامع انسانی به حساب می آید که در خیلی از مواقع این هویت تعیین کننده ارزش و احترام انسان ها می شود و یا برعکس باعث خواری و ذلت او می گردد. انسان فقط توانست تا این حد برای خود هویت سازی کند. برخی دیگر از ابعاد هویتی از نظر انسان پوشیده ماند. از جمله:

هویت جهانی(اینترناسیونال): تعلق انسان به زمین، یعنی جایی در کیهان که هویتی زمینی را برای او رقم می زند و نشان می دهد که این موجود از میان بینهایت کهکشان و خورشیدهای متعدد و تعداد خیلی بیشتری سیاره، متعلق به سیاره استثنایی زمین است و این موضوع به او خصوصیات و ویژگی های خاصی داده که بر فرض اگر متعلق به مریخ و یا مشتری(بر فرض امکان) بود؛ به طور حتم ویژگی ها و ایدآل و نیاز های جسمی، ذهنی و روانی متفاوتی داشت. بنابراین، هویت انسان با زمین رقم خورده و به عنوان موجودی زمینی شناخته می شود که این ویژگی جزء جدا نشدنی هویت اوست.

اما انسان نتوانست به این سطح از هویت اصلی خود پی ببرد و به عنوان جزیی از این هویت، زمین را وطن خود بداند. او نتوانست تا سطح«هویت جهان وطنی»، دیدگاه خود را ارتقاء دهد و خانه خود را فقط در حد شهر و کشور خود نبیند. زیرا، انسان هرگز درک نکرد که تن واحده اش، در خانه واحده زمین سکنی گزیده و قبل از آن که متعلق به قطعه زمینی به نام کشور باشد، متعلق به زمین است و آن مملکت با بودن زمین وجود دارد و اگر زمین در خطر قرار بگیرد؛ صرف نظر از این که متعلق به کدام سرزمین باشد، او نیز در خطر قرار خواهد گرفت. درست مانند این که اگر بدنه یک کشتی صدمه ببیند و در معرض غرق شدن قرار بگیرد، مهم نیست هر سرنشین آن در کدام طبقه این کشتی قرار داشته باشد و چه لباسی بر تن کرده، سرخوش باشد و یا ناخوش و… (مانند ماجرای کشتی تایتانیک).

از اینرو، به علت این که انسان به هویت جهان وطنی خود پی نبرد، زمین را عرصه تاخت و تاز خودکامی هایش نمود و در جهت کسب منافع خود به نوعی زمین را به تخریب و نابودی کشاند. در نتیجه، بی هویتی«اینترناسیونال» بشر، غم انگیزترین وضعیت را برای زمین ایجاد کرد(گذشته از بررسی موضوع جنگ ها، فقر، گرسنگی و… که باعث شد کشورهای فقیر و غنی وجود داشته باشند، جنگ و قحطی و گرسنگی و عقب ماندگی انسان و…).

هویت کیهانی(اینتریونیورسال): اما از نگاهی متعالی تر، انسان متعلق است به این کیهان و آن چه را که هستی می نامیم. انسانی که جایگاه خود را در این هستی نمی داند و نمی خواهد که بداند از کجا آمده و به کجا می خواهد برود و نمی داند در هستی باید به دنبال چه چیزی باشد و هویت او فقط در جهت خوردن، خوابیدن و… تعریف شده و در حد نیازهای زندگی حیوانی عقب نگهداشته شده، در خلقت هیچ گونه هویتی ندارد.

انسان در خلال هزاران سال از نظر شناخت خود و جایگاهش در هستی و ارزش استثنایی خود نسبت به سایر مخلوقات به عنوان خالق«معنی» و خالق«ارزش» و… غفلت نموده و نه تنها از این نظر رشد و ترقی نداشته بلکه در حال تجربه انحطاط همه جانبه و نهایت سقوط خود می باشد. به طوری که دیگر به نجاتش امیدی نیست(ادیان نیز در خلال چندین هزار سال با صرف همه سرمایه های مادی و معنوی جوامع مختلف و علیرغم این که باعث خون و خونریزی های بسیار زیادی که در جهت مبارزه با باطل، ظلم و فساد صورت گرفته، نتوانستند جلوی انحطاط بشر را بگیرند و انسان روز به روز بیشتر از قبل به ورطه سقوط اخلاقی و… افتاد).  

از مجموعه این بحث به اختصار نتیجه گرفته می شود که انسان در حد حفظ هویت ملی خود عقب مانده است. او حتی نتوانسته جایگاه خود را بر روی زمینی که مانند یک کشتی امن او را بر روی اقیانوس با عظمت کیهان به سلامت حفظ نموده، پیدا کند.

انسان تا به درک جایگاهش در هستی(ازجمله در اکوسیستم کیهانی و اکوسیستم زمینی) و هویتش در آن پی نبرد، روی خوشبختی را نخواهد دید و همواره سرگردان و سر در گم خواهد بود و همچنان مثل گذشته، روزی درگیر جنگ و روز دیگر درگیر فقر و فساد و… خواهد بود. اما بالاخره چه زمانی انسان می خواهد طعم خوشبختی را بچشد. پس چرا در این مسیر نه علم و تکنولوژی می تواند به خوشبختی انسان کمک کند و نه دین(شامل مذهب و عرفان) و فلسفه و… انسان همواره در حال غرور کاذب و سرمستی از داشته های خود می باشد. حتی همین داشته ها نیز بیشتر باعث سقوط انسان شده است؛ به طوری که برای مثال، برخی دانشمندان برجسته متاسفانه جایگاه و مقام انسان را تا این حد که همه عملکرد انسان اعم از عقل و عشق و… محصول ترشح های شیمیایی مغز بوده و در اصل انسان بازیچه یک بازی شیمیایی و الکتریکی می باشد، تنزل داده اند و… این برجستگان علم نیز با حجاب ناشی از غرور علمی خود، عاملی را که در پشت این صحنه عظیم عمل می کند که نتیجه آن در نهایت به تعیین نوع واکنش شیمیایی منجر می شود و این ترشحات فقط یک زبان ترجمه فیزیکی است نه عامل اصلی تصمیم گیری را نمی بینند و دو باره در این عصر، انسان را مانند یک ماشین تصور می کنند که مانند عروسک خیمه شب بازی هورمون های شیمیایی نحوه عملکرد و تفکر او را تعیین می کنند!!! چنین دیدگاهی، کرامت و جایگاه ویژه انسان را به خطر انداخته و او را به نوعی دیگر بازیچه دست قدرتمداران خواهد نمود تا در صدد استفاده ماشینی از انسان برآیند(هرچند که این دیدگاه ها با شکستی مفتضحانه مواجه خواهد شد). همچنین، برخی از علمای دین نیز بر خلاف دستورات دینی، آزادی اندیشه را نشانه رفته اند تا به نام خدا و تعالی، انسان را به بند بکشند و به قدرتمداری و افکار انحصارطلبانه جامه عمل بپوشانند و فلاسفه نیز در این میان حیران و سرگردانند(علیرغم غروری که آن ها را هم به نوعی در برگرفته است) و نمی توانند راهکاری برای برون رفت از این معضلات جاهلانه بشری ارائه کنند.

تعریف اینتریونیورسال:

عرفان حلقه از چندین دهه قبل به منظور توجه انسان به هستی، تفکر«اینتریونیورسال» را مطرح نموده که به اختصار عبارت است: از ارتقای سطح تفکر و هویت انسان به سطح جهان هستی. در این سطح، می خواهیم بر فراز همه محدودیت‌های قومی، قبیله‌ای، نژادی، ملی و… خود را متعلق به یک هستی واحد بدانیم که در آن نیز انسان دارای تنی واحده است. در این دیدگاه انسان خود را نه تنها با زمین به عنوان خانه و وطن مشترک انسان ها بلکه با تن واحده جهان هستی به عنوان تعلق ما به آن و در نتیجه به عنوان جزیی از هویت ذاتی انسان، همسو و همراه می بیند. در این مکتب، انسان هویتی هستی شمول را برای خود تعریف می کند که در آن می خواهد همگام با هستی و هماهنگ با آن حرکت کند و خود را جدا از هستی نمی بیند. در این شیوه تفکر، اکوسیستم کیهانی بسیار گسترده تر از اکوسیستم زمینی دیده می شود و جزء جدا نشدنی کیهان دانسته شده که در آن همه کیهان برای پیدایش حیات بر روی زمین میلیاردها سال برنامه ریزی نموده و چنین پدیده ای را به طور صرف یک اتفاق ساده نمی بیند؛ بلکه آن را امری هوشمندانه و برنامه ریزی شده می داند.

اما گفته شد که هر چیزی بخودی خود از هویتی برخوردار است. برای مثال وقتی گفته می شود درخت، ستاره و… بلافاصله هویت ها و ارزش هایی در ذهن انسان نقش می بندد. در نزد انسان خردمند تعریف هر چیزی با جایگاه و نقش آن چیز در هستی آمیخته است که هویت آن را به ذهن متبادر می کند و متعاقبا با در نظر گرفتن چرایی ها و چیستی ها، پی به جایگاه و ارزش آن ها می برد.

 همچنین پی گیری این که هدف از زندگی چیست؟ معنای آن نیز همین طور و چگونه می توان به زندگی معنا داد و برای آن ارزش خلق نمود؟ همان طوری که طبق یک نگاه بسیار سطحی احساس می کنیم زندگی برخی افراد ارزشمندتر است و زندگی برخی دیگر ظاهرا بی ارزش. در حالی که زندگی برای همه زندگی است و همه می توانند با آن بازی های مختلفی داشته باشند و با هویت ها ی متفاوتی، نقش های مختلفی را در آن بازی کنند که منجر به ارزش آفرینی های گوناگونی نیز بشود. بنابراین، انسان هم بخودی خود به عنوان مخلوقی که ارزش را میفهمد و خالق ارزش است، با توجه به این که سکان دار چنین میدانی می باشد، از هویتی خارق العاده می تواند برخوردار شود.

 از اینرو، یک انسان برای خلق ارزش در متعالی ترین سطح ممکن و… باید خود دارای هویت و سمت و سویی باشد که نشان دهنده فراز و منظر دید او باشد. یک انسان بدون هویت(با تعاریف ارائه شده) نمی تواند هویت بخش باشد و همانطوری که گفته شد مشکل اصلی انسان بی هویتی اوست به عبارتی دیگر در هستی سرگردان است و نمی داند به کجا تعلق دارد و به کجا می خواهد برود و… اما برای این ارزش آفرینی، انسان باید از چه هویتی برخوردار باشد؟ اینتریونیورسال به دنبال پاسخگویی به این گونه سوالات و… می باشد.

در این رابطه، به آخرین صورت وضعیت هویت انسان نیز نگاهی می اندازیم. انسان که در کیهان مجازی زندگی می کند، پیشرفت تکنولوژی او را به یک دنیای مجازی دیگری وارد نموده است. این پدیده با همه فواید آن به عنوان عصر رویارویی اندیشه ها، عواقب بد دیگری را نیز برای او رقم زد. ایجاد«هویت مجازی» یکی از این پیامد های شوم بود. این هویت مجازی انسان ها را بیش از پیش با خود بیگانه کرد و استرس ناشی از تضاد بین هویت مجازی که در آن به سادگی با کمک امکانات نرم افزاری قادر به عرضه من ایدآل خود با هر شکل و قیافه و ویژگی های خاص اجتماعی و… نسبت به هویت واقعی او که بسیار متفاوت است، همه را به یک رقابت ناسالم برای حضور در چنین فضایی انداخت. پیامد های دیگر این موضوع از خود بیگانگی شدید تری نسبت به گذشته بود که توجه انسان را به هستی و زمین کمتر نمود و دنیای هر کسی را معطوف به خود کرد. جامعه جهانی متشنج و حسرت زده و در رقابت های فردی مجازی غرق شد که باعث به خطر افتادن سلامت ذهن و روان و متعاقبا جسم انسان گردید. این عرصه جدید آغازی برای جدایی کامل انسان از هستی و عدم هم فازی با خلقت به ویژه با زمین که وطن اصلی انسان هاست، گردید. هر چند که یک وحدت مجازی در ظاهر همه انسان ها را به یکدیگر متصل نمود و جهان را به یک دهکده تبدیل کرد. اما باعث شد تا دل های انسان ها از هم فرسنگ ها فاصله بگیرند و هر کسی در لاک خود فرو رود. همه خواسته و ناخواسته و به اجبار و به عنوان یک ضرورت زندگی، به دام صفحات مجازی افتاده و اسیر آن شدند و بیش از گذشته غافل از هستی و زمینی که بر روی آن زندگی می کنیم.

تعریف Interuniversal

انسان در اثر قرن‌ها درگیری با اهداف قدرت طلبانه و جزئیات بی ارزش و غرق شدن در آن ها، فرصت‌های طلایی خود را از دست داده و به جایگاهی متناسب با شان و منزلت خود نرسیده است. زیرا، یافته هایش در عمل نتوانسته او را به هویت اصلی«هستی وطنی»اش برساند و به او بفهماند که همه هستی وطن اوست و باید به آن با دیده تقدس و با احترام برخورد نموده و نگاه کند. دیدگاه Interuniversal در عرفان حلقه، هویت حقیقی انسان را تعریف می کند و تلاش می کند انسان را متوجه چنین جایگاهی کند تا بتواند به هویت اصلی خود پی ببرد و به آن برسد. زیرا بزرگترین مشکل انسان بی هویتی اوست که باعث شده در کشاکش زندگی سرگردان بوده و خود را درگیر اهداف پوچ و پوشالی کند. به طوری که خیلی وقت قبل تر از این ها انسان فهمید که:

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست         عالمی دیگر بباید وز نو آدمی(حافظ)

اما به هر طریق در آستانه ای قرار گرفته ایم که با تعطیلی دنیا، عالمی دیگر با تجربه ای جدید برای انسان آغاز خواهد شد با همه زشتی و زیبایی هایش. خداحافظی با دنیای قدیم چندان هم تاسف برانگیز نیست. زیرا، آن روال واقعا دیگر به جایی نمی رسید و دست آورد قابل قبولی برای بشریت نمی توانست به ارمغان بیاورد و نصیبی هم به غیر از رسیدن به یک بن بست در پیش رو نداشت. انسان متوقف شده و از ترس جان به کنج عزلت خانه ها پناه برده تا بلکه به آن چه در طی قرون متمادی به خصوص در قرن معاصر انجام داده، بیاندیشد و مجال دهد تا زمین نفسی بکشد و کمی خود را احیا کند. در این میان انسان هم فرصتی برای تعمق و نگاهی به خود پیدا نموده است.

نتیجه-۱:  اینک وقت تجدید نظرهای اساسی در دیدگاه‌های خود و بازاندیشی در هر موضوعی است که نتوانسته در این ارتباط، در ما معرفت و آگاهی نسبت به هستی ایجاد کند. اکنون باید اشکالات خود را بی‌طرفانه، مانند شاهدی عادل، به دقت تجزیه و تحلیل کنیم تا راه دست یابی به هویت اصلی کمال گرایانه خود را بیابیم و به درک آن نایل شده و به کار گیریم.

۲- ارزش:

 یکی از ابعاد آشکار ایفای نقش شعور و هوشمندی در کیهان، به جریان انداختن«ارزش» توسط انسان بوده که یکی از عجیب ترین دست آوردهای شعور می باشد. «شعور» توانسته در دل کیهان «ارزشمندی» را ایجاد کند که به طور قطع آن طور که به نظر می آید، یکی از مهمترین هدف های آن بوده است. هرچند که«ارزش» از مفاهیم اولیه بوده و قابل تعریف نیست(به غیر از معنی ظاهری آن). ولی به طور نظری انسان به واسطه برخورداری از همه سطوح شعوری منظور از آن را می فهمد(فقط ظاهر فیزیکی انسان شامل کالبد فیزیکی از پایین ترین سطح شعوری ایجاد شده است). همانگونه که مطالعه و بررسی علم و دانش، تحقیق و بررسی، تدبر و تفکر و… خود برگرفته از یک ارزش است و انسان می فهمد که برای مثال، با کسب آگاهی و دانش به«ارزش» می رسد. ولی این را نمی داند که چرا باید به «ارزش» برسد؟ چرا باید «ارزش» ایجاد کند؟ این «ارزش» ها قرار است در کجا به درد بخورد؟ و…؟

البته بخشی از این آگاهی، علم و دانش در این جا در قالب تکنولوژی زندگی اورا آسانتر نموده ولی بخشی دیگر از این ارزش ها مانند میل به دانستن و این که بداند از کجا آمده، به کجا می رود، هدف از آمدن او چیست و… سایر ارزش های معنوی مانند محبت کردن، ایثار، اخلاق و… که آن را به مدد طرحی که بر روی ما پیاده شده می فهمیم، ولیکن درک نمی کنیم و… حال این سوال مطرح می شود که خود«ارزش» از کجا آمده و چرا ایجاد شده و «ارزش» از کجا آغاز شده و به کجا خاتمه می یابد؟ چرا باید انسان به «ارزش» معتقد باشد؟ چرا مشکل بشر به علت فقدان ارزش های معرفتی است؟ و…

صرف نظر از نوع جواب به این سوالات، آن چه که معلوم می شود این است که:

تنها موجودی که در کیهان مفهوم«ارزش» را می فهمد و می تواند«ارزش» ایجاد کند، انسان است. حتی خود کیهان هم از این قابلیت برخوردار نیست؛ هرچند که حامل بخشی از«ارزش» است.

ارزشی را که توسط شعور به دل کیهان راه پیدا نموده، فقط انسان می تواند کشف، آشکار و ایجاد کند که به گونه های مختلفی می تواند دسته بندی شود. ارزش در کیهان به دو مقوله جداگانه کلی قابل تقسیم می باشد:

الف) ارزش های مادی

۱: کیهانی:

آن ارزشی که کیهان ایجاد کرده ولی خود از ارزش آفرینی اش بی خبر است. مانند ایجاد الماس، طلا و… که بدون وجود انسان هیچ ارزشی ندارند و فقط انسان ارزش مادی آن ها را می فهمد و یا از وجود آن ها موضوعات دیگری را کشف می کند(برای مثال، وجود الماس نشانه برخورد شدید اجرام سماوی و یا انفجار های شدید در درجه حرارت های خیلی بالا را به اثبات می رساند و نشان می دهد که پدید آمدن زمین محصول چه حوادثی است و…).

۲: انسانی:

–   آن چه که انسان ارزش آن را در رابطه با خود کشف می کند. مانند، کشف ارزش نفت، طلا و…

–   ارزشی که انسان می آفریند. مانند، ارزش های اقتصادی اجتماعی، ، سیاسی و…

  ب) ارزش های معنوی

ارزش های معنوی، نوعی از ارزش هاست که غیرقابل تعریف بوده و فقط انسان می تواند آن را تجربه و ارزیابی نسبی کند:

– آن چه که انسان ارزش معنوی آن را کشف می کند. مانند، ارزش آرامش، سلامت و…

– آن چه که به انسان ارزش می دهد، مانند اخلاق، معرفت و…

– آن ارزشی که انسان خلق می کند: مانند ارزش های ادبی، فرهنگی، هنری و…

نتیجه-۲: انسان باید به نقش ارزش آفرینی خود واقف شود و بداند هویت اصلی او در خلق ارزش است که با توجه به عدم ماندگاری ارزش های مادی رو به خلق ارزش های معنوی آورده و از این رهگذر از بی هویتی نجات پیدا کند.

• شخصیت بهنجار و شخصیت ارزشی انسان

از دیدگاه سایمنتولوژی شخصیت بهنجار، شخصیتی است که رفتار او نسبت به اکوسیستم(کیهانی و زمینی) رفتاری همسو و هم جهت بوده و فرد موقعیت خود را در آن یافته باشد. در این دیدگاه فراکل‌نگر، بدون دانستن جایگاه انسان در اکوسیستم و بدون شناخت ابعاد وجودی او نسبت به هستی، نمی‌توان‌ برای انسان رفتار یا شخصیت بهنجار تعریف کرد. برای مثال، اگر یک نفر همه موازین و قوانین اجتماعی و آداب و رسوم را رعایت کند، از نظر اجتماع و روان شناسی او آدمی معقول و فردی بهنجار شناخته می شود. اما، اگر همین آدم به هستی، کره زمین و محیط زیست خود احترام نگذارد و رعایت حفظ محیط زیست را نکند، به او برچسب خاصی زده نمی شود در حالی که از دید سایمنتولوژی به طور قطع چنین شخصیتی، نابهنجار محسوب می شود(البته همانطور که توضیح داده خواهد شد، در این رابطه نابهنجاری سطوح مختلفی دارد).

• با توجه به این که در حال حاضر از یک انسان صرفا رعایت قوانین، عرف، آداب و رسوم و… خواسته می شود که در این صورت به چنین شخصی، انسان متعادل و سالم با رفتار بهنجار گفته می شود. در حالی که ممکن است این فرد از ترس جریمه پلیس، آشغال از ماشین خود به بیرون پرتاب نمی کند و اگر جریمه ای در کار نباشد، بسیاری از تخلفات را هم مرتکب شود. پس چنین فردی از نظر سایمنتولوژی شخصیت نابهنجار بوده و جایگاه خود را در زمین پیدا نکرده است(صرف نظر از هستی). بنابراین، معلوم می شود که عمده رفتار انسان ها نسبت به اکوسیستم زمینی و یا در مرحله بالاتری نسبت به اکوسیستم کیهانی، نابهنجار است. در این دیدگاه لازم نیست که پس از اقدام عملی افراد، نتیجه نابهنجاری گرفته شود؛ بلکه نهادینه نشدن احترام به زمین و هستی در سطح ذهن انسان هم نشان دهنده نابهنجاری است.

بنابراین، وقتی گفته می‌شود که رفتار شخصی بهنجار است، باید مشخص شود که این رفتار نسبت به چه سطحی بهنجار است (با توجه به توضیحات پیش رو).

• شخصیت ارزشی: نسبت شخصیت واقعی به شخصیت حقیقی را شخصیت ارزشی می گوییم که در واقع معیاری برای ارزیابی ارزشی شخصیت یک فرد را به منظور خودشناسی ارائه می دهد.

 شخصیت حقیقی: آن چه که یک شخصیت بهنجار باید واجد آن معیارها باشد.

شخصیت واقعی: آن شخصیتی که فرد در عرصه واقعی اجتماع از خود بروز می دهد.

حداقل معیارهایی که فرد لازم است نسبت به هستی، دنیا، مملکت، شهر، خانواده و خود داشته باشد تا رفتارش نسبت به آن ها بهنجار باشد:
معیارهای ارزشی در سایمنتولوژی

• حداقل معیار نسبت به هستی: احترام به جهان هستی و نگاه به آن با دیده تقدس و همچنین احترام اکوسیستم کیهانی
• حداقل معیار نسبت به دنیا: احترام به زمین و اکوسیستم زمینی و اجتناب از هر آن چه که موجودیت زمین را به خطر می اندازد، اجتناب از آلودگی زمین، رسیدن به تفکر جهان وطنی، کمک به فقرزدایی جهانی و بیسوادی و…
• حداقل معیار نسبت به مملکت
• کمک به خود کفایی و اشتغال زایی و بیمه عمومی، فقر زدایی، مبارزه با بی سوادی، مبارزه با آسیب های اجتماعی مانند طلاق، کودکان کار، اعتیاد، بی خانمانی، کمک به گسترش فضای سبز، جلوگیری از مصرف بی رویه، کاهش تولید زباله و…
• حداقل معیار نسبت به اجتماع و پیرامون
• حداقل معیار نسبت به خانواده
• حداقل معیار نسبت به خود

به عبارت دیگر ممکن است کسی در رابطه با خود بهنجار باشد و در مورد خودش همه موارد لازم را رعایت کند و بینهایت به خود احترام بگذارد و برای موفقیت های مادی و اجتماعی اش همه نکات ریز را به کار ببرد؛ ولی نسبت به دیگران نابهنجار باشد و اصلا موفقیت آن ها برایش مهم نباشد(صرف نظر از حقوق شان). به چنین شخصی می گوییم که در سطح خودش(که مطابق معیارها پایین تر سطح است) بهنجار و نسبت به سطوح بالاتر نابهنجار است. یا برخی افراد حاضرند که دنیا را برای خانواده خود غارت کنند و برای تامین و رفاه خانواده خود به کسی رحم نکنند و همه امکانات را برای آن فراهم کنند. چنین شخصی برای خانواده اش مفید و بهنجار ولی برای سطح بالاتر(که اجتماع و… می باشد) دارای رفتاری نابهنجار است و…

نتیجه- ۳: هر کسی می تواند با ارزیابی شخصیت حقیقی خود نسبت به شخصیت واقعی اش، اقدام به خودشناسی نموده نسبت به ارتقای شخصیت ارزشی خود به همسویی با هستی نزدیکتر شود.

 

ذهن کیهانی

تن واحده کیهان، دارای هویت مستقلی می باشد. از این دیدگاه کیهان دارای ذهنی است که به آن «ذهن کیهانی» می گوییم که دربرگیرنده بینهایت ذهن های جاری در هستی می باشد. ذهن کیهانی نیز دربرگیرنده «ذهن جمعی کل» می باشد که «ذهن جمعی انسان(روح جمعی)» نیز جزیی از آن است.

ذهن جمعی کل(روح جمعی)

ذهن جمعی، نتایج حاصل از فعالیت های ذهنی همه آشکارکننده های حیات(موجودات زنده) برای هر گروه زیستی را به تفکیک جمع می کند و دوباره آن را به سوی همین موجودات منعکس می کند تا بتواند تجارب حیات را در کیهان گسترش دهد(برای مثال در یک جزیره وقتی به میمون ها در یک جزیره آموزش داده شد که سیب زمینی را بشویند و بخورند؛ پس از مدتی در سایر جزیره ها هم همه میمون ها این آموزه را فرا گرفته و به کار بردند). البته فقط آشکارکننده های حیات می توانند از این بازتاب استفاده کنند. در واقع این بازتاب، نتایج حاصل از حیات توسط موجودات زنده بر روی زمین اعم از انسان، حیوان، گیاه و میکروارگانیزم ها است. (از این دیدگاه بخشی از تبادل اطلاعات از جمله قابلیت کپی سازی در ویروس ها که در حال گسترش و نوعی رفتار هوشمندانه است از همین طریق صورت می گیرد که نسل های هوشمندتری از ویروس ها به وجود خواهند آمد).

حافظه جمعی کل

همه آن چه که از موجودات زنده به سوی آشکارکننده های حیات انعکاس پیدا می کند و مجددا همانطور که توضیح داده شد دوباره به سوی موجودات زنده بازتاب پیدا می کند؛ در یک حافظه عظیم جمعی کل ذخیره و ثبت و ضبط می شود. در حقیقت تجربه حیات در کره زمین در کیهان حفظ می شود و«حافظه جمعی کل» یکی از برنامه های نرم افزاری برای ایجاد«جهش(موتاسیون)» و«تنوع انواع» در اکوسیستم، می باشد.

ذهن جمعی جزء

ذهن جمعی(روح جمعی) هر دسته از گونه های حیات از جمله ذهن جمعی انسان را شامل می شود. ذهن جمعی تمام ادراکات ذهنی یک گونه خاص را به تفکیک شامل می شود. این ادراکات ذهنی پس از انعکاس در ذهن جمعی کل، به سوی همان گونه خاص یا «ذهن جمعی جزء» آن گونه بازتاب پیدا می کند. از طریق این بازتاب، سایر اعضای آن گونه نیز در تجارب به دست آمده از حیات همنوعان خود سهیم می شوند.

نتیجه- ۴: از طریق هم فازی کیهانی می توان سیستم شعوری خود را با اجزای کیهان هماهنگ و متعادل تر نمود تا میزان تضاد شعوری کاهش یافته و ایمنی بیشتری حاصل شود. بسیاری از برنامه های توسعه هوشمندانه میکروارگانیزم ها(مانند مقاوم شدن در برابر آنتی بیوتیک ها، آفت کش ها، به عرصه آمدن میکروارگانیزم های هوشمندتر و…) و حشرات و…(مانند سموم مبارزه با پشه ها و…) از طریق تبادلات شعوری و از همین طریق می تواند صورت گرفته و عرصه را در آینده بیشتر برای انسان تنگ کند.

           با آرزوی توفیق الهی