می‌شوند. از جمله نرگس محمدی سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر که علاوه بر سختی زندان و تبعید به زنجان، خروج فرزندانش از کشور برای تحصیل باعث شد از هرگونه ملاقات و اجازه تماس تلفنی با آن‌ها محروم شود.

قطعه شعر زیر، سروده «مهوش شهریاری» که مدت‌ها در زندان اوین با نرگس محمدی هم‌بند بوده، در وصف همین رنج و ستایش مقاومت زنان زندانی بسیاری است که در فراغ فرزندان‌شان هستند. مهوش شهریاری در شرح این شعر می‌گوید: «این قطعه را در اوین، پس از رفتن فرزندان نرگس و زمانی که او می‌سوخت و صبوری می‌کرد نوشتم.»

✳️ رنج نرگس

چه رنجی را تاب آورده‌ای

ای زن زیبای منور

با چشمان افسونگر اندوهبار مکدر

و دست‌های لطیف معطر

و ناخن‌هایت که فرو رفته در صدف صبح

چه لحظه‌های تب‌آلودی

شب‌های سیاه قاطع بی‌پایان

که روزنه‌های نیاز و راز دلت را

حتی بر خویش بسته‌ای

با گیسوانت که در سیاهی شب گیجند

در عطر آفتاب و صدای کلاغ و آیه باور

ای زن زیبای منور

چه رنجی را تاب آورده‌ای...